Eindelijk, na meer dan een jaar, wordt er weer iets opgebouwd aan boord. De werf is in juni gestart met het las- en staalwerk en heeft de wind er meteen flink onder.
Na een week hadden we al een nieuwe boegspriet, waar we super blij mee zijn. De oude, houten boegspriet (of eigenlijk: kluiverboom, want hij zat niet vast aan de boeg) was jaren geleden al beschadigd bij een aanvaring in de haven van Almere. En vorig jaar juli gebeurde dit opnieuw, toen een van de landvasten brak en de Baltic halverwege het Van Harinxmakanaal dreef.
Behalve dat de nieuwe boegspriet van staal is, zit hij ook op een iets andere plek. Hij steekt dwars door de steven, in het midden van de boeg, in plaats van aan bakboord door de verschansing. En we hebben ‘m een stuk korter laten maken (zodat spriet en voorzeil bij hoge zeeën geen water scheppen).
Daarnaast is de houten opbouw van de voorpiek, die inmiddels al los op dek stond (gevalletje uitgedroogde kit), vervangen door een stalen versie die minder ruimte inneemt.
Minder in het oog springend, maar minstens zo belangrijk, is het laswerk aan de salon. Op sommige plekken bleek het staal in zo’n slechte staat, dat we er dwars doorheen prikten toen de betimmering aan de binnenzijde eenmaal weg was. Inmiddels zijn alle gaten gelukkig weer gedicht.
En passant sloopten ze de kuipbanken er ook nog voor ons af (met snijbrander en grof geweld), zodat daar volgende maand een compleet nieuwe kuip vastgelast kan worden. Hoewel het op dit moment aan boord misschien wel een grotere ravage is dan ooit (nee, een kop koffie zetten zit er echt niet meer in), voelt dit als een hele grote stap vooruit.