Hoeveel zeilen kan een schip met 2 masten hebben? Op dit moment 11, verspreid over 3 locaties, kriskras in Nederland. Hoe zat dat?
Nog voordat de overdrachtspapieren van de BALTIC officieel getekend waren (bij de meest gevatte notaris die wij ooit ontmoet hebben, met een rete chique naam waar ze zich niks van aantrok), sjouwden we in de brandende zon met een set loeizware zeilen. Het was 24 mei. Ook toen was het al heet.
Die hele set van 7 zeilen belandde nog dezelfde avond in de schuur van Marijn z’n ouders. Zo’n schuur waar je altijd nog wel een plekje vindt voor het een of ander (ook al denken zijn ouders van niet). En ook altijd dingen tegenkomt waarvan niemand meer weet wat het is of van wie.
In de loop van juni groeide de stapel uit tot 10. In een kist aan dek troffen we namelijk de 3 stagzeilen van de schoenermast aan. Aan boord konden ze niet blijven en dus belandden ook die – for the time being – in Terwolde.
En dan was er nog de fok, keurig opgerold aan de voorstag van het schip. Groen uitgeslagen en niet te strijken, bleek toen we dat vorige weekend van plan waren. Ergens in het rolsysteem zit een breuk of kink, waardoor je het voorlijk niet naar beneden kunt trekken. Precies de reden waarom we aan de grote mast geen rolzeil willen.
Die fok bevindt zich dus nog steeds in Harlingen. 9 van de 10 zeilen uit de schuur in Terwolde propten we afgelopen dinsdag in de Ford. Het laatste zeil paste er niet meer bij zonder dat de auto door z’n hoeven zou zakken, dus dat bleef achter in de schuur.
Met het grootste deel van de zeilgarderobe reden we vervolgens over de dijk door het IJsselmeer. Op naar de zeilmaker in Medemblik. Die heeft in de zomer niet heel veel te doen (iedereen komt in oktober z’n zeilen brengen voor reparaties) en was dus blij dat wij de onze nu alvast langs brachten.
De kluiver, het grootzeil, de 3 stagzeilen, de visserman en nog 3 reservezeilen liggen de komende maanden dus hoog en droog bij de zeilmaker, die ze nauwkeurig gaat bekijken en waar nodig repareren.
Zeilen die echt niet meer te redden zijn en die ook als reservezeil voor ons geen waarde meer hebben, gaan een tweede ‘leven’ als tas of kussenhoes tegemoet. Een mooie bestemming. Hoewel wij natuurlijk hopen dat zo veel mogelijk zeilen gewoon weer terug aan boord van de BALTIC komen.